Twirl girl!

English below

Soms zijn er momenten zo mooi dat ik ze het liefst in een doosje zou willen doen. Van die kleine dingen waar mijn hart echt van opspringt. Zonlicht in de waterdruppels en dat je dat dan ineens opvalt op een drukke dag, of mijn mopje die oefent om haar nieuwe jurk zo hoog mogelijk op te zwieren. Het liefst zou ik deze momenten veilig opbergen om keer op keer weer te bekijken tot ik 89 ben.

Zoals de mensen vroeger ’s zomers een voedselvoorraad voor de winter aanlegden, zo oogstte ik deze zomer herinneringen. Ik fotografeerde, schreef en vertelde ze verder, alles om ze maar onuitwisbaar in mijn geheugen te kerven in de hoop dat ik ze ’s winters bij wijze van medicijn tegen grauwheid weer kan bovenhalen. Intens beleefd en diep in mijn hart gegraveerd hoop ik dat ze me blijven vergezellen, mocht mijn geheugen me ooit verlaten.

Een van de gouden herinneringen van deze zomer was dit roze elfje in haar nieuwe jurk. Ze had een favoriet jurkje met bloemenkraag dat echt veel te klein werd, maar afscheid nemen lukte niet voordat ik een nieuwe maakte. Ze koos zelf de stof én de volledige cirkelrok voor deze gewone alledaagse jurk. Het kind leeft volgens het motto dat elke dag een feestje is! En dat je dit soort feestkleren dan ook aantrekt om mee in de zandbak te spelen, tja, misschien moet ik dat dan maar eens leren.

Het patroon is de Ileana van Compagnie M., waarover ik hier en hier ook al uitgebreid schreef. Ik volgde precies de maattabel en paste het patroon aan op de maten van het kind. Het lijfje is vrij nauwsluitend bedoeld en zo valt het hier ook. Als ik deze jurk voor de winter zou maken en er moest nog een longsleeve onder passen, zou ik misschien een breedtemaat groter kiezen dan de maattabel voorschrijft. De stof kocht ik jaren geleden ergens op een markt en is vast niet meer verkrijgbaar.

Wat dit dartelende elfenkind niet weet, is dat ook in haar het gen huist van precisie en handigheid, het handwerkgen dat we beiden erfden van mijn oma die het allemaal vergeten is. Het bewustzijn dat ik dit ‘erfstuk’ van kennis te zijner tijd volledig aan mijn dochter mag overdragen maakt me op dit moment onbeschrijfelijk gelukkig.

Some moments are so beautiful that I’d like to put them in a little box and save them. Little things that make my hart skip a beat. Sunlight reflecting in the water, or my little girl practising to twirl in her new dress. I would love to put these memories away safely so I can relive them again and again until I am 89.

This summer I harvested memories, just like people used to harvest their food for winter in the old days. I took pictures, wrote about them, retold the stories, everything to save them forever in my memory hoping that I can find them back in winter when they can be used as a medicin against the darkness. I lived them so intensely that I hope they will stick with me, even if my memory will ever leave me.

One of those golden moments this summer was this little pink elf in her new dress. She had a little flower collared dress that was getting too small. All she really wanted was a new one. She picked the fabric herself as well as the full circle skirt option. This girl knows how to celebrate each day! And that dresses like this should be worn to play in the sandpit at school, too, is probably a lesson I still have to learn.

                                                                                                                                        The pattern is the Ileana dress by Compagnie M., which I also wrote about here and here. I followed the sizing table and adapted the pattern to my girls' measurements. De bodice is formfitting, just like it is intended to be. If I'd make this dress for winter and it would have to fit a longsleeve underneath, I might choose one width size bigger than the sizing table requires. I bought the fabric on a market years ago and I don't think it is still available anywhere.

What this twirling elf child doesn’t know, is that she also carries that gene of precision and creativity, the crafting gene that we both inherited from my grandmother who has forgotten it all now. Knowing that I may pass on the skills that accompany this inheritance to my daughter at some point, makes me incredibly happy at this moment.